#sokaktakiduvar

çok eskiden rastlaşacaktık.

t.b.d

Öpülmenin verdiği sakinliğe ihtiyacım var.

“bana yapamadığın iyiliği yap”

“Biriyle tam bir ilişki kurabilmen için önce kendinle ilişki kurabilmelisin. Eğer kendi yalnızlığımızı kucaklayamazsak, inzivaya karşı kalkan olarak başka birini kullanırız. Yalnızca kartal gibi yaşayabilen insan, kimsenin kendisini seyretmesine ihtiyaç duymadan başka birisine sevgisini verebilir; yalnızca o zaman o insan bir başkasının büyümesi ve gelişmesiyle ilgilenebilir. Bu yüzden, insan evliliğini bitiremiyorsa, o evlilik zaten bitmiş demektir. ‘”

— Irvin d. yalom, Nietzsche ağladığında

Hepimiz bazen birileriyle o kadar yakınlaşırız ki dostluğumuzu ya da kardeşliğimizi hiçbir şey engellemiyormuş gibi görünür; bizi ayıran küçücük bir köprü vardır, hepsi o kadar. Ama tam sen bu köprüye adım atacakken sana şu soruyu sorsam: “Bu köprüyü geçip bana gelir misin?” İşte o anda artık istemeyiverirsin; sorumu tekrarlarsam öylece suskun kalırsın. O andan itibaren aramıza dağlar ve azgın nehirler girer; bizi ayıran ve birbirimize yabancılaştıran duvarlar bitiverir önümüzde ve bir araya gelmek istesek de artık yapamayız. Ama o küçücük köprüyü düşündüğünde, sözcüklere sığmayacak kadar büyüyüverir gözünde; yutkunur ve şaşar kalırsın.

Irvim Yalom-Nietzsche Ağladığında

“Bir daha hiç incinmemenin yolunu bulmuştum: Eğer kimsenin benim için önemli olmasına izin vermezsem bir daha asla böyle bir kayıp yaşamazdım.”

— Irvin D. Yalom, Nietzsche Ağladığında

İstanbul/Çekmeköy

“Ah Chen, üzümlü kekim.”

— Cedric (via zirvedecamasirasangenc)

Gök gürüldedikçe, vedalar daha da sıkılaşıyor, bir kışa hazırlanır gibi, domatesleri kavanoza koyar gibi, yaprağı tuza basar gibi bir vedaya alışmaya çalışıyor insanlar.