Αχινός
τα ποτήρια στο τραπέζι απόψε
μου θυμίζουν στόματα ανοιχτά
εμείς με τις γλώσσες έξω κάπου στην εξοχή
τον μήνα απρίλη γιορτάζουμε δεύτερη φορά
γεννηθήκαμε κι οι δύο Σεπτέμβρη
έλα και τώρα δίπλα-μου
σήκω κάτσε
πάντα έτσι με είχες υπάκουο σαν κουτάβι
μάτια που στον ουρανό τα σύννεφα μοιάζαν με τα αφράτα δικά-σου
μην κάνεις έτσι
αυτό που συμβαίνει τώρα σε μας
έχει συμβεί σε πολύ κόσμο
πριν από εμάς ήταν εδώ κι άλλοι
με μελιά μαλλιά
μέλι στα χείλη μέλισσες
μη με κοιτάς σαν ξένο
κι ας είναι τα μάτια μου
άδεια
δε μπορώ να σε θυμηθώ γυμνή
ξεχνώ τη σκιά που κάνει ο λαιμός στους ώμους σου
σταμάτα για λίγο να μιλάς κι άκουσε με
άκου σου λέω
πως ακόμα είναι φυσιολογικό
φυσικά και τελειώνει
όπως ξεκίνησε απότομα
ακαριαία
δε σε σκοτώνω
ας μοιάζει με βία όλο αυτό
όλο αυτό εδώ φτάνει
σταματά
σταμάτα σε παρακαλώ
αν δε φτάνει που είμαι εδώ τώρα το χάδι-σου φουλάρι αρκούσε
πως το φεγγάρι που έσφιγγες στο χέρι-σου ζεστό
με τράβηξες στη λίμνη
το φως γδυνόταν
πονάει που τα μάτια-σου άδειασαν
δε βλέπω τίποτα πια μέσα
οικείο
ανήκουν πλέον αλλού ή πουθενά
το αίμα των ερωτευμένων όλων
ωκεανός δέλτα του τίποτα
στην παραλία όπου πάτησες αχινό και φώναξες αχ
νόμιζα ήταν η πρώτη φορά που πόνεσα στ’ αλήθεια
με κοιτάς πάλι ζητώτας βοήθεια
λάβαμε υποτροφία
καμιά φορά δίνεται εκεί που ο χάρτης διπλώνει
πολικό ψύχος η σιωπή-σου
καίνε τα χείλη-μου όπως κάναμε έρωτα και ξεραίνονταν
εγκεφαλοπάθεια μόνο τώρα με θερίζει
μίλα|πες κάτι
τι περνά το μυαλό-σου
η καρδιά-σου
δικά-μου είχες πει
τα φυτά στο μπαλκόνι
κι ας είχαν μείνει από τους προηγούμενους ένοικους
εξώστης και σκηνή η πόλη
εγκαταλελειμμένη η εκκλησία
φτύναμε το σταυρό στην ταράτσα
ξελευτερία και τα σκατά απ’τα πουλιά
δέκα δευτερόλεπτα κράτησαν οι πυροβολισμοί
η ηχώ-σου στο αυτί-μου δέκα χρόνια μετά
θηρίο η αγάπη
σε αγαπάω που με αγαπάς
αγαπώ που αγαπάς
που σε αγαπάω
κι αγαπάς που σε αγαπώ αγαπώντας σε
αγαπιόμαστε αγαπημένα
κι ως αγαπημένες
αγαπιέται η πλάση όλοι
///Ευά Παπαδάκης///
11 notes
·
View notes