27 augustus 2018

Country Acres

De eerste maand verblijven we in een airbnb in Parkland. Een prachtig mooi groen gebied, ongeveer 20 minuten rijden vanaf zee, Op google maps zie je een veemde, weinig bebouwde, groene rechthoek die bij Parkland hoort, maar in Coral Springs ligt. Een soort landelijk gebied, tussen de bebouwde wijken van Coral Srings. Country Acres bestaat uit twee lange privat roads waaraan huizen staan op ruime kavels. Onze airbnb staat op de hoek van de Pine Tree Road en de Godfreysroad. Het is een oude ruim opgezette paardenranch met veel grond er omheen. Er zijn hier meer paarden op Country Acres. Aan het begin van de straat is een grote manege met bijna alleen maar arabieren (paarden). Langs ons huis rijden zo af en toe wat ruiters. Van Barbara begrijp ik dat ze dat doen om de paarden te trainen om niet te schrikken van de 2 Dobbermanpinchers (honden) die hier wonen en steeds luid blaffend bij het hek staan te blaffen bij ieder bewegend object dat voorbijkomt (zie foto hek ;-)

Na twee weken me verscholen te hebben achter verschillende argumenten om nog even niet te hoeven lopen (wel heel warm, eerst nog even iets regelen, ik ga eerst even boodschappen doen, oh, is het al zo laat, ik moet de kinderen uit school halen) ben ik nu toch gestart met de drie keer per week 5 km lopen.(3.10685596 miles). Dit zelfde deed ik 3 jaar geleden over de golf course waar we toen woonden. Hier wonen betekent toch veel autorijden en wat meer beweging is sowieso goed voor mij. Op de fiets naar school moet gaan lukken, maar fietsen naar de dichtstbijzijnde supermarkt weet ik zo net nog niet. Afstandmeten.nl biedt ook nu weer uitkomst bij het samenstellen van mijn 5 km route. Al snel zie ik dat een rondje lopen hier niet gaat lukken omdat beide wegen in Country Acres doodlopend zijn. Als ik de beide wegen in- en uit loop, en ditzelfde doe met de hoofdweg, dan zit ik aan mn 5 km.

Als je de Country Acres een klein stukje in loopt dan staat er een rood verkeersbord waarop de volgende tekst staat geschreven: 24 hour TV surveillance, Trespassers will be prosecuted. Welkom in de buurt! Hoe zit dat voor mij? Een just gerelocate Nederlandse die gewoon wat excersise wil doen in the neighbourhood? Ik besluit om maar gewoon te gaan lopen en vriendelijk te glimlachen naar de automobilsten die voorbij rijden. De mensen waarvan ik ook hun benen zie (zie later opmerking Barbara), zijn de werknemers van de Lawnservices, vooral zwarte mensen met grote hoeden op. Zij groeten me steeds keurig: "Hello Miss, goodmorning (7.30 am) , how are you"? Ik loop om 7.20 am het erf af en sla links af om vervolgens om de ranch heen te lopen, de eerste doodlopende weg in. Er huppelt een lichtbruin met wil gevlekt konijn voor mij uit en schiet van schrik een ander erf op. Van een afstand volgt het mij. Ik loop verder, het is nu al warm en erg vochtig (als in de bush van Burgers Zoo). Het eerste huis dat ik passeer is het huis van de buren van Barbara en Dario (de eigenaren van onze airbnb). Het is een groot mooi huis dat een eind van de weg af is gebouwd zoals alle huizen hier in Country Acres. Het is van een jong stel uit Canada dat het huis daar enkele jaren geleden heeft laten bouwen. Erg leuke en lieve mensen volgens Barbara. "The've got a little child now". Er is veel hout in het huis verwerkt en het ziet er on-amerikaans uit. Toen ik onlangs op het trappetje van het zwembad bij onze airbnb stond kon ik net even over het hek heen kijken in hun tuin. Een prachtig aangelegde tuin, met een groot mooi smaakvol ontworpen zwembad en prachtige bomen en planten. Grappig, dat je aan de tuin eigenlijk meteen kunt zien dat er geen Floridianen wonen. Als ik verder loop zie ik in de bomen van de buren op ooghoogte een enorm spinnenweb dat schittert in de opkomende zon. In het midden zit een hele grote spin zo groot als mijn hand. Oja, even weer wennen aan de andere flora en fauna hier in het zuiden van Florida. Ik kijk al lopend verder de straat in. Het is er prachtig groen met veel bomen, palmbomen met dadels of kokosnoten, veel verschillende soorten palmbomen, maar ook loof- en naaldbomen. Deze laatste doen me denken aan de Nederlandse waddeneilanden, ook door het geluid van de wind die tussen de naalden door waait. Het geeft een geborgen en bekend gevoel naast al het typsich tropische gewas. Er bloeien veel struiken en bloemen met bloemen in mooie kleuren, paars, oranje, roze en geel. Bloemen die ik soms herken van planten in een tuincentrum, maar waarvan ik de namen niet weet. Zo zie ik hier achter de airbnb in een grote rij hele hoge bomen een grote Gatenplant die helemaal naar de toppen van de bomen groeit. De print van deze plant zie je tegenwoordig veel afgedrukt op kleding, ook hier in Florida. Ik ken em nog van bij mijn ouders thuis in de vensterbank. En vleugje jaren '70 in the backyard. Tijdens het lopen ruik ik ik verschillende geuren van bloesem of bloeiende bloemen. Ook af en toe ruikt het kruidig als ik langs een onbebouwd perceel loop waar veel gras groeit.De geuren zijn erg intens, waarschijnlijk omdat de lucht zo vochtig en warm is.

Er staan misschien zo'n 50 huizen in het gebied van Country Acres. Een aantal van deze huizen is vanaf de weg niet of nauwelijks te zien. Enkele te koop borden langs de kant van de weg hadden inmiddels mijn nieuwsgierigheid gewekt en Zillow.com (Amerikaanse Funda) bezorgde mij een inkijkje in een paar gigantische huizen van meer dan 2000.000 dollar waarvan ik geen idee had dat ze er stonden. Vanaf de weg zie ik alleen een hek met daarachter veel bomen. Bij één van deze huizen zag ik in het bos achter het hek een grote huizenhoge boomhut (zoals in typsch Amerikaanse programma, build my treehouse) met daarnaast een grote bosvijver met daarin een fontein zo hoog als de boomhut. Over deze vijver een mooi aangelgde houten brug. Het hek met daarop een bordje "Smile your on video" verraad de toegang tot 'the krib' die ik op Zillow zag. Zillow laat zien dat er voor het huis een zwembad is aangelegd zo groot als het Gofertbad te Nijmegen. Gezellig, voor als je na je werk nog even een baantje wilt trekken met al je vrienden, buren en familie.

Af en toe zijn er tussen de huizen door braakliggende kavels. Mogelijk zijn deze ooit bebouwd geweest. De grond is erg duur en op een enkele kavel staat een erg vervallen huis. In één van deze huizen (ook een oude paardenranch), zo vertelde Barbara, woonde een ouder Engels stel. Barbara zorgde samen met de Britisch lady voor de zwerfkatten in de buurt. Tijdens een hevige storm klom haar man op het dak om iets te repareren en is daar toen afgevallen. Door deze val kwam hij om het leven. Zijn vrouw kon daar toen om financiele redenen niet meer blijven wonen en het prachtige pand is nu overwoekerd door klimplanten en een soort lianen. Het heeft een wat sinistere sfeer. Op de oude oprit worden nog steeds folders en kranten in een plasticje neergegooid en vervolgens weer opgeruimd door...?

Af en toe zie ik op een erf, of een stuk braak liggend terrein wilde pauwen lopen (soms ook bij ons in de tuin of zelfs op de oprit). Een overwegend Spaans sprekende oudere dame die ik 's morgens steeds tegenkom tijdens mijn wandeling, vertelde mij dat de pauwen een eigenaar hebben en dus niet echt wild zijn. De pauwen kunnen niet vliegen en blijven keurig op het terrein van Country Acres. Ze struinen overal wat rond, zoms alleen, soms in een groepje. Aan het eind van de wandeling van vanmorgen zie ik er zelfs een bovenop een grote range rover staan op de oprit voor een huis. Straks, als hun veren groot en mooi zijn, dan verkoopt de eigenaar hun veren, zo vertelde de dame mij. Ook zij loopt een paar ochtenden in de week, op advies van de dokter. Ze had zo'n last van haar benen. Sinds ze nu haar wandelingen maakt doen haar benen minder pijn en voelt ze zich ook mentaal een stuk beter vertelt ze mij in gebrekkig Engels. Ik maak steeds even een kort praatje met haar als ik haar tegenkom.

Barbara (eigenaresse van de airbnb) vertelt dat er hier in deze buurt aardige mensen wonen. Er wonen veel mensen met paarden die af en toe voorbij haar huis komen rijden. Barbara heeft zelf vroeger ook een ranch gerund in 'central Florida'. Barbara vertelt dat ze de meeste mensen hier in de buurt eigenlijk alleen kent vanuit de auto. Onlangs kwam ze een buurvrouw tegen in de Publix (supermarkt). "O, hi, how are you?, Oh I see, you've got legs" Cause I never see them when you're in your car driving by". Ook ik zie dus eigenlijk alleen mensen rijden in hun grote auto's. Iedereen steekt even vriendelijk zijn hand op als ze me passeren. Ja, dat is best aardig.

Af en toe schuift er links of rechts van mij langzaam een groot automatisch hek open. Op meerder hekken staat iets te lezen in de trant van "Smile, you're on video" Op één van de hekken voor onze 'ranch' hangt een bordje waar op een afbeelding staat van twee silhoutten van de dobbermans : "We can make it to the fence in 3 seconds, can you..?" Blijf in ieder geval van ieders erf af. De Amerikanen maken dat op alle mogelijke manieren duidelijk. Stay of my property! 3 squirrels buitelen over elkaar heen op een grote oprit die ik passeer.

17 augustus 2018

Exact 3 jaar later. Ik zit onze nieuwe electrische auto. Te wachten in een hele lange stilstaande rij wachtende auto's met draaiende motoren. Die motoren draaien om de auto's binnen van een lekker verkoelend aircowindje te voorzien. Dat is nodig want het is tropisch warm en vochtig buiten in deze floridiaanse zomer. Want daar zijn we weer, in Florida! In Coral Springs wel te verstaan in de straat van de nieuwe school van Sierd en Claesje. De Park Springs Elementary school (hier afgekort als de PSE). Op deze school zitten ongeveer 1000 kinderen van kindergarten tot en met de fifth grade. Claesje en Sierd zien er nu uit als twee van hen; schooluniformpjes aan en grote rugzak op de rug. Ze zien er uit alsof ze hier al jaren naar school gaan. De meeste kinderen worden hier door één van hun ouders naar school gebracht 'by car'. Vandaar die lange rij auto's! Om 12.45u reed ik weg van huis om ze vervolgens om 14.00 u op te pikken uit de carlane in front of the school. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt.....aansluiten is de lange rij met auto's waarvan mommy of daddy dus nog eerder van huis is gegaan!

Vanaf ons huidige huis (airbnb) is het 5 minuten rijden om ongeveer een uur voor 'dismiss' aan te haken in de dan al ongeveer halve kilometer lange wachtende rij met auto's. Gisteren heb ik in dat uur de door mij meegebrachte Psychologie uit Nijmegen op mn gemakje uit gelezen. Vandaag....juist!...tijd om mijn blog te hervatten waarmee ik dus precies 3 jaar geleden stopte (vlak voor ons vertrek weer naar NL). We zijn al vanaf 2 augustus weer in Florida, maar het was er nog niet van gekomen het schrijven weer op te pakken.

Een uur wachten dus weer in de auto. Tientallen typsche geel/oranje Amerikaanse schoolbussen passeren ronkend de lange rij wachtende auto's waar ik in sta en de rij wachtende auto's vanaf de westkant van de school( ja, daar staat zo'n zelfde lange rij auto's met ouders van de andere kant van Coral Springs). Als je verder dan 2 mile van school af woont, dan mag je kind met de bus. Wij wonen op 0.9 mile van school en gaan dus met de auto.De bussen stellen zich keurig in volgorde op naast elkaar op het grote parkeerterrein naast de school. Op de vluchtstrook naast mij parkeren kleinere bussen van de pre- and aftercare (BSO) strak achter elkaar. Op een gegeven sein rijden ook zij langzaam tussen de rijen auto's door en stellen zich op in rijen naast de school. Gedrilde orde in een dynamisch geheel van een enorme hoeveelheid voertuigen om zo honderden leerlingen van school weer thuis of op de opvang te krijgen.

Aan de auto spiegel bungelt een geplastificeerde uitgeknipte kartonnen lichtblauwe auto met daarop met een permanent marker de geschreven namen van Claesje en Sierd met daarachter hun grades (1 st en 2nd grade). In de schoolbrief stond een duidelijke instructie te lezen met betrekking tot 'the drop-off en pick-up ritueel' op deze school. De ervaring van de twee eerdere ophaalmomenten leert dat om 13.45 uur alle kinderen naar buiten worden geloodst, naar 'the car lane in front of the school'. De stoep aan deze car lane is overkapt met een soort tentachtige kappen op hoge metalen palen. De kinderen staan/zitten daar keurig in groepen (aflopend van 5 th grade naar kindergarten) op de stoep in de schaduw van de overkappingen. Personeelsleden staan toezicht te houden bij de kinderen en steken de bordjes omhoog met daarop de gradenummers.

Als ik de car lane oprijd leest een juffrouw stuntelig hardop de namen van Claesje en Sierd voor door een megafoon. Niet echt lekker amerikaanse bekkende namen. Bedoeld om de kinderen aan de andere kant van de car lane vast te informeren over het arriveren van hun mommy. Ik rij langzaam in de keurige rij autorijdende ouders. Voor in de car lane zie ik deuren open en dichtslaan nadat de kinders zijn ingestapt. Na het instappen is er weer een ouder verlost na een uur wachten en verlaat de rij op weg naar huis. Het lijkt haast een soort Eftelingattractie, maar dan zonder kindergejoel. Heel veel verschillend gekleurde kinderen door elkaar (anders dan de witgekleurde Montessori school in Nijmegen), in hun uniformpjes in de hitte op de stoep. Kletsend, lachend, voor zich uit starend met hun hele grote rugzakken met daarin hun leeggegeten lunchboxes en schoolplanners. Hoe lang zitten ze daar?

Hopen maar dat hun mommy of daddy ook op tijd van huis is gegaan. Ik weet dat 'the line' inmiddels gegroeid is tot aan de Wilesroad omdat we dat zien als we langs de lange rij weer terugrijden naar huis. Onze fietsen varen nog vijf daagjes op de grote oceaan richting Miami. Eind augustus gaan wij op de fiets naar school!

17 augustus 2015

The Swap Shop Fort Lauderdale. Gisteren hebben we deze een bezoekje gebracht en moesten hier vervolgens de hele middag van bijkomen! Het heet officieel a flea market, maar met een ons welbekende vlooienmarkt heeft het niet meer zo veel overeenkomsten. Het omvat een (volgens mij) ‘s werelds grootste drive in (The Thunderbird drive-in) met 14 screens, een enorme overdekte shoppingmall (qua lampjes, lawaai en muziek meer een hele grote kermis met daarin weer een hele grote gamehall met alle daar weer bijbehorende toeters, bellen en flitsshows), een fresh farmer market, een outdoor kermis, DE car collection van de eigenaar himself (Preston Henn) inclusief the actual car from the TV-show Miami Vice en ....inderdaad is er een klein gedeelte van het immense terrein ingericht als een soort van ‘flea market’. En dit alles op 10 minuten rijden van ons huis. ik wordt er weer onrustig van als ik er aan denk...  De bovenstaande art film duurt 9 minuten en ik waarschuw je voor een overprikkeld en overspannen brein. Kun je nagaan wat drie uur live met je doet!

Vanavond maar eens de documentaire bekijken die pappa me vanmorgen mailde. Het is een driedelige documentaire Art America op België 2 (Canvas). 

http://www.canvas.be/programmas/art-america/527ed054-5c19-4635-ada4-168c8426163f#panel-epi

31 juli 2015

Jeroen is vandaag jarig! Gefeliciteerd Lief! Hij is gewoon naar zijn werk gegaan en we hebben hem afgezet bij het pomstation zodat hij wat donuts kon halen om te trakteren...niet voor z'n verjaardag, maar gewoon. Volgens hem zijn ze in Amerika niet zo van het verjaardag vieren en trakteren op het werk. Vervolgens heb ik de kinderen naar school gebracht. Heerlijk weer een dagje voor mezelf. Eerst even mn 5 kilometer gelopen en toen even geskypt met Nico, m'n vriendinnetje in Nijmegen. Het is weer mooi weer in Nederland zie ik op mn laptop scherm (na een week met wind en regen). Nico zit lekker buiten. Nu weer verder, daar was ik eergisteren mee begonnen, met het archiveren van alle digitale foto's op mn laptop. Het zijn er honderden!

Ik kwam de beelden tegen van een rit in de rups afgelopen december 2014 tijdens een dagje Nederlands openluchtmuseum te Arnhem. Heerlijk in de sneeuw, zo nostalgisch om dat nu even lekker terug te kijken in het hete en benauwde Florida!

Pappa en Marchien, weten jullie nog? Waaaahhh,  achteruit met het doek erover!!

29 juli 2015

Afgelopen zondag hebben we ons weer een dagje vermaakt bij Lauderdale by the sea. Het is het strand het meest dichtbij ons huis (ongeveer 15 minuten rijden met de auto) met een hele fijne sfeer. Het is kleinschalig en de mensen die er komen zijn vriendelijk. Op het kleine pleintje voor de toegang tot het strand komen en gaan mensen. Er liggen allemaal spelletjes voor groot en klein en die worden de hele dag door dan ook door jong en oud gespeeld. Allerlei nationaliteiten treffen elkaar op dit gezellig plein. De kinderen spelen er met elkaar en Claesje en Sierd haakten zondag aan bij een groot afro-amerikaans gezin dat met zn allen het spel Jenga speelden met hele grote houten blokken. De vader van het gezin maakte er een grote show van en na elk blok dat hij goed uit de toren wist te ontrafelen klapte hij met Claesje en Sierd een knallende high five. We hadden een voetbal en een rugbybal meegenomen die ook zorgde voor verboedering onder de kinderen, maar ook een enkele volwassene die even een balletje mee ving en trapte....

Naast het plein met uitzicht op zee staat het beach bar/restaurant Aruba waar je superlekker kunt eten en waar binnen de steel drum wordt bespeeld. Antilliaanse sferen hier bij Lauderaleby the sea. De hele lange houten fishingpier maakt het plaatje helemaal af. Iedere dag staan hier jong en oud, man en vrouw samen te vissen. Voor een klein bedrag kun je er een hengel huren en om alleen te genieten van de heerlijke zeewind en het uitzicht op de pier betaal je 2 dollar per persoon.De zee is er kraakhelder en vanaf de pier zie je de scholen vissen aan je voorbij zwemmen. Claesje en Sierd bleven bij de dode vissen of afgesneden vissenkopjes steeds even staan om te vertellen dat ze het wel heel zielig vonden. Jeroen knoopte er maar even een gezellig biologielesje aan vast door te vertellen hoe vissen ademen en hoe de botjes van een vis er uit zien.

Zie onderstaande foto's van Lauderdale by the sea.

28 juli 2015

Dagje dierentuin Miami vorig weekend. Zie het hysterische wegennet vlak voor Miami, het eten geven van de giraffen (voor een paar dollars extra is alles mogelijk in de USA). Prachtige dierentuin overigens! Mooi qua opzet en omdat het zo'n grote dierentuin is kun je met een monorail het hele park rond rijden! In het park waren ook grote familiefietsen te huur waarmee hele families zich door het park verplaatsten. Gelukkig was het park daar dan ook weer op ingericht met breden wegen en met grote fiets parkeerplaatsten bij verschillende attracties. Voor veel buitenverblijven van de grote dieren bevinden zich mooie afdakjes met bankjes zodat je in de schaduw (of regen) naar de dieren kunt kijken.

27 juli 2015

Het is maandag. Na wederom een erg fijn weekend is Jeroen weer naar zijn werk en de kinders naar school. Ik ben ‘druk’ met de aanvraag voor de VPK (voluntary pre- kindergarten) voor Claesje. Het VPK programma is een educational program dat wordt aangeboden aan alle kinderen in Amerika die dit jaar vijf worden (vanaf 1oktober). Het is een programma waarin de kinderen worden voorbereid op de start op de elementary school (vanaf 6 jaar). De kinderen leren dan voorbereidend lezen en rekenen. Het zou Amerika niet zijn als de betreffende aanvraag niet nogal wat voeten in aarde zou hebben... De aanvraag moet gebeuren bij een instantie van de Broward county ( en dus de staat Florida).

We vragen het programma voor Claesje aan ook al gaat Claesje het programma misschien maar kort volgen (van eind augustus tot begin oktober) aangezien Jeroen uitgeloot is voor het aangevraagde H1B visum. Er waren immers 240.000 aanvragen waarvan er maar 60.000 vergunningen te vergeven waren. Jammer! Er wordt vanuit het bedrijf van Jeroen samen met een advocaat nog bekeken of er nog andere mogelijkheden zijn voor een langer verblijf van ons alhier, maar we houden er momenteel toch al rekening mee dat we in oktober voor vast terugkeren naar Nijmegen. Het als toerist op en neer reizen om telkens drie maanden in de VS te mogen verblijven geeft met name voor de kinderen teveel onrust. Het is nu niet handig om te starten met sportclubjes bijvoorbeeld....ook het aangaan van sociale contacten is wat lastiger als je weet dat je hier mogelijk over twee maanden niet meer zult zijn. Deze onrust zet nu wel een stempel op ons verblijf hier. Toch kunnen we nog prima genieten van alle dagen en momenten die we samen zijn en leuke dingen samen kunnen doen. Zo lijken de weekenden hier nog steeds op korte vakanties en plannen we meestal op de zaterdag of de zondag een leuk uitstapje (dierentuin, speeltuin, sea quarium, everglades, strand etc.). 

Toch is het ook grappig dat ik (we) in zo’n korte tijd hier ook al veel zaken (extra) weten te waarderen van het wonen in Nederland. Zo merk ik nu hier dat de natuur in Nederland veel afwisselender is dan hier in Florida. Hier is er natuurlijk de zee (wat super fijn is) en het waterachterland (everglades) dat voornamelijk bestaat uit moerasachtig gebied met veel water, riet en mangroves. In Nederland hou ik ook heel erg van de bossen, de riviertjes, beekjes en natuurlijk het heuvelachtige landschap (rondom Nijmegen). Inmiddels ben ik er ook achter dat ik wel van de seizoenen hou en dan vooral het afwisselende element daarin. Het is hier in Florida natuurlijk prettig dat het altijd zomer is, maar in de ‘echte’ zomer is het hier toch wel heel erg warm en benauwd en zelfs eigenlijk te warm om bijvoorbeeld lekker aan het strand te zijn. De zon is gevaarlijk fel! Maar vanaf oktober wordt het hier winter en dan is het hier tot en met april toch qua klimaat wel het beste toeven horen van mensen hier. Op een koude ‘winteravond’ in Florida zou je je ‘s avonds op het terras bijvoorbeeld wel eens even kunnen afvragen of je nu die trui eens even binnen zult ophalen....

Maarrrr, het lekker struinen door de sneeuw in de bossen of op een koude winterdag wandelen door de Oij langs de Waal, dat kan alleen in Nederland. En vervolgens het na die winter dan weer heel erg genieten van de lente, zomer en herfst.

Het regelen van bepaalde zaken zoals, het aanmelden voor en daycare, school of het overmaken van geld kosten hier in Amerika wat meer tijd en energie. Ook de vele regeltjes en het strikte hanteren daarvan vragen geregeld geduld. It’s the law en alles is dichtgetimmerd. Dit brengt dan ook wel veel voorzichtigheid en kindness onder de mensen aangezien niemand de regeltjes wil overtreden en iedereen bang is om iemand kwaad te doen omdat je anders aangeklaagd kunt worden. Grote reclame borden langs de kant van de weg vermelden; Caraccident? Call....(lawyer).

 Het meest rare hier vind ik dan weer dat ik nu al een paar keer gehoord heb dat ik me gedeisd moet houden in het verkeer. Dat is best lastig hier want veel mensen rijden hier zonder overzicht en reageren soms ad hoc en explosief. Mocht ik een keer een boos gebaar maken of een grote mond opzetten (raampjes open), dan kan het zomaar gebeuren dat de ander ineens een pistool tevoorschijn haalt. In Florida wonen veel zuid-amerikanen die in al hun temperament wel eens roekeloos handelen. Ik kijk zo af en toe eens om me heen vanuit de auto en vindt het maar moeilijk te geloven dat mensen een pistool in hun auto vervoeren. Stukje Nederlands goed vertrouwen (naiviteit?). Ik zie langs de wegen vaak de borden waarop vermeld staat dat er aanstaande zondag weer een 'gunshow' wordt gehouden waar ook second hand guns worden verkocht.....Tja, gemakkelijk aan te komen dus. Ooit zag ik in de documentairefilm Bowling for Colombine dat je bij een bepaalde Amerikaans bank een 'rifle' kreeg bij het openen van een nieuwe bankrekening.

Toen ik een keer hier aan iemand vertelde dat ik dacht dat er de nacht daarvoor werd ingebroken in ons huis, toen kreeg ik de geruststellende medeling dat niemand er over prakkiseert om in te breken met de wetenschap dat ze door iedere bewoner doodgeschoten kunnen worden..... Euh, alleen niet door ons? 

Nou ja, daar wil ik niet aan hoor! Tot nu toe hebben we eigenlijk alleen maar hele aardige mensen ontmoet (die natuurlijk best met een pistool onder hun bed kunnen slapen?) Wel merk je in gesprekken met de Floridianen dat angst een fenenomeen is dat verweven is in hun dagelijks leven. Angst voor Coyotes, angst voor vreemde mensen op je terrein, angst voor gevaar, angst ... Jammer dat dat bij zoveel mensen hier zo'n grote drijfveer is. Zonde van de energie, tijd, geld en levensvreugde.

13 juli

Back in the USA! Jawel, gelukt….zweethandjes aan de bali van de douane op airport Fort Lauderdale…. maar weer ‘thuis’ dus.

Op 6 juli zijn we teruggevlogen van Costa rica (San José) naar Florida (Fort Lauderdale). ’s Morgensvroeg opgestaan (4 a.m) om vervolgens om 4.30 a.m bergafwaarts te rijden van Monteverde naar San José. Nog best een klusje in het stikdonker afdalen op ongeasfalteerde wegen. Na ongeveer 2 en een half uur rijden arriveerden we bij het autoverhuurbedrijf waar we onze stoffige 'witte’ 4x4 in leverden. Vanaf daar werden we met een busje naar het vliegveld gebracht. Mooi op tijd. Na een korte vlucht (kleine 3 uur) landden we weer op het airport van Fort Lauderdale/Hollywood. Fijn, 'bijna’ thuis.

Tijdens (en vooraf) aan ons verblijf in Costa rica hebben we rekening gehouden met het mogelijk aangehouden worden door de Amerikaanse douane bij terugkomst in de VS en het direct doorgestuurd worden naar Nederland…. Toch hebben we in Costa rica een heerlijk vakantie gehouden en hebben we ons tot het moment van landen in Fort Lauderdale niet echt zenuwachtig gemaakt. Maar met het dichterbij komen van de douane ontstond er hier en daar toch wat zweet in onze handen. Vooral gewoon doen en niet opvallen…. De betreffende douanier was vrolijk (in tegenstelling tot die bij onze 1e aankomst in Miami) en lachte aardig naar de kinderen en maakte wat grapjes. Toen Jeroen begon over de overwinning van het Amerikaanse damesvoetbal team (tegen Japan) in de WK, toen was het helemaal goed. Er werd ons kort nog een paar vragen gesteld, maar de sfeer was opperbest en ons werd een prettig verblijf in de US gewenst (waarbij in onze beleving niet opgemerkt is, dat we hier twee weken geleden ook al drie maanden hadden vertoeft….). Opgelucht!

Nog geen minuut later stonden we even te wachten bij het toilet toen Sierd even een grote deurgreep uitprobeerde van een van de de twee grote klapdeuren waar we dichtbij stonden (bevonden zich naast de ingang van de toiletruimte). Een oorverdovend alarm knalde door de douane ruimte en een man in uniform kwam aangerend al sprekend door een portofoon…. heel druk typend probeerde hij op een naast de deur hangend kastje een juiste code in te typen. Het alarm hielp hem niet echt mee om dit voor een tweede keer 'rustig’ te proberen. Zoals ik al zei: vooral gewoon doen en niet opvallen… Sierd had schijnbaar een belangrijke nooduitgangdeur geprobeerd te openen waardoor het gierende alarm was afgegaan. Toen de code juist was en het alarm doofde werd Sierd streng toegesproken door de man in uniform. "Boy, you don’t touch that door". "Never do that again, you understand"? Sierd knikte, begreep het wel, maar verstond het niet met z'n twee maanden préschool Amerikaans. Wij boden onze excuses aan en hebben Sierd maar even gerustgesteld omdat hij zelf ook geschrokken was en wat witjes zag om zijn neus….. Later, wachtend in de rij voor de zoveelse koffercheck, werden we nogmaals opgezocht door de meneer in uniform. Ten overstaan van alle andere wachtende reizigers werden Jeroen en ik nu hardop aangesproken. Would you please watch your son. "He is not allowed to touch that door….next time it’ll cost you $6000". Prima, wij gaan fijn naar 'huis’.

Inmiddels hebben we het 'gewone’ leven weer opgepakt en zijn de kinderen alweer naar school geweest. De juffen van de pré-school reageerden uitgelaten toen we vorige week woensdag weer binnen kwamen wandelen. Ze waren bang dat we misschien alweer in Nederland zaten toen we maandag niet waren verschenen. Ze hadden de kinderen heel erg gemist. "We missed you soooo much!" Heerlijk Amerikaans, maar ook wel heel lief.

Het voelde wel raar om weer 'thuis’ te komen na twee weken vakantie in Costa rica. Thuis is schijnbaar nog niet helemaal in Florida, maar nog steeds wel Nederland. Desondanks was het wel erg fijn om weer op bekend terrein te rijden en hier al zo goed de weg te weten. We beseffen ons nu ook even weer hoeveel ruimte we hier eigenlijk hebben (we verbleven in een piepklein, maar erg gezellig huisje in Costa rica) en hoeveel luxe. Daar wen je toch wel heel snel aan….

Ik plaats nog wat Costa rica foto’s en dan ga ik luchen. Lekker zelf gebakken brood door Jeroen en de kinderen. We hebben besloten maar wat vaker zelf brood te bakken aangezien er hier zoveel suiker in het brood zit en een brood (meergranen) $3.86 kost.

30 juni 2015

Mamma is vandaag jarig. We zijn al om 5 uur wakker omdat onze (lees met name die van de kinderen) biologische klok zich nog in de Amerikaanse tijdszone bevindt en wij vertoeven inmiddels in de Costa ricaanse tijdszone. Om 7 a.m denken wij oma te verrassen met een facetime felicitatie (het is in Nederland dan 15.00 uur). We vangen nog even bot, maar een uurtje later zien we live de stoffen vlaggetjes hangen in de woonkamer van opa en oma in Enschede en feliciteren we oma.

Het is al even geleden dat ik wat op mijn blog heb geschreven. In Florida zijn we druk bezig geweest met de voorbereidingen voor ons vertrek vanuit de VS. Na 90 dagen op ons toeristenvisum in de VS te hebben mogen verblijven, moeten we nu het land uit. We dachten inmiddels al uitsluitsel te hebben omtrent het aangevraagde visum van Jeroen, maar helaas is dat nog steeds niet het geval. Mensen om ons heen in Florida en het internet konden ons niet heel duidelijk vertellen hoe lang we het land dan uit moesten en of we het land ook zomaar weer in kunnen met een nieuw toeristen visum. Veel onduidelijkheden, maar gelukkig kwamen we via een collega van Jeroen wel achter een lijst met landen waar we in in ieder geval geen 'pit-stop' konden houden. Costa rica is een van de landen die niet op deze lijst voorkomt en waar we dus maar besloten hebben om 11 dagen naar toe te gaan. Deze 'gedwongen vakantie' zijn we nu aan het houden en we genieten er heel erg van. Het is hier adenbenemend mooi! We zitten in een klein eenvoudig huisje midden in de natuur van Monteverde. Ons huisje geeft uitzicht op prachtige groene heuvels en in de verte bij helder weer zien we zowaar de Pacific.De papegaaien en kolibries vliegen af en aan rond ons huisje we vinden de meest vreemde insecten op soms de meest vreemde plaatsen (hele grote zwarte tor in de waterschoen van Sierd; twee prachtige witte motvlinders met de meest mooie gekleurde patronen op hun vleugels tegen het slaapkamerraam van de kinderen; kleine 'kwetterende' hagedis onder ons dak, die zich steeds verplaatst en inmiddels een vertrouwd geluid geworden is voor ons).

Gelukkig hebben we een 4x4 auto gehuurd aangezien de wegen hier niet geasfalteerd zijn en behoorlijk moeilijk begaanbaar zijn. Inmiddels hebben we hier al veel van de omgeving gezien en we rijden van het ene plaatje in het andere plaatje met of zonder regenboog.De regenboog komen we nogal eens tegen hier door de buien (over het algemeen hele lichte regen) die zich afwisselen met de zon. De mensen zijn hier erg aardig en behulpzaam. Vanmiddag reden we de weg weer op naar huis (rit van ruim een uur!) toen Jeroen langzamer ging rijden bij een huis waar een klein jongetje op een paard zat. Een oudere man hield het paard vast aan een touw en beiden zwaaiden en lachten naar ons. De man vroeg ons middels Spaanse taal en gebaren of de kinderen ook even op het paard wilden. Voor dat we het wisten zat Claesje al triomfantelijk op het paard in het stoere cowboyzadel. Sierd ook nog even, maar een rondje rijden hoefde van hem niet zo.... Claesje ook nog een rondje samen met het jongetje. Superleuk en aardig van (volgens Claesje) de Cowboy.

Zie de bijgesloten foto's voor enkele beelden van onze dagen hier tot nu toe.

12 juni 2015

Just a morning...

Vanmorgen ging de wekker (zoals iedere dag) om 6.30 uur. Wat dat betreft zijn we er hier niet echt op vooruit gegaan. Hm..meestal is er dan al wat leven in de kamer; Claesje tekenend of knutselend aan de eettafel. Maar nu is het nog stil, de kamer is nog halfdonker. Inmiddels hebben we de juiste modus een beetje gevonden qua klimaatbeheersing om beiden een prettige nacht te hebben. Dat is toch altijd weer een kunst aangezien de een het toch net liever iets kouder prettig vindt dan de ander. Modus: Airco op 76 Fahrenheit (=24.444 Celsius) en geen fan aan (wel zo rustig, ding maakt lawaai). Ik zet koffie en zie buiten nog de witte dauw op het gras van de golfbaan. Een squirrel hopt over het hek van het zwembad en buitelt zichzelf naar beneden door een plant. Ik dek de tafel en maak de yoghurt met cornflakes klaar voor de kinderen. Als ik de deuren van de slaapkamers van de kinderen zachtjes open doe, zie ik in iedere kamer een wit knooppruikje boven het laken uit komen. Gisteren hebben de kinderen ongeveer de hele dag in het chloorzwembad doorgebracht; vooral het haar van Claesje is net van dat synthetische barbieknoophaar. Marchien en mijn barbies hadden dat haar vaak al na een uur nadat we ze hadden gekregen....(van kennissen of bekenden, wij vroegen niet om nieuwe barbies).

Na een paar minuten loopt Claesje in haar nieuwe felrose badpak met daarover een legging de kamer in...."Heb ik vast zelf gedaan, we hebben toch waterspelen op school"? Ja, dat klopt. Het summercampprogramma is van start gegaan. Iedere maandag en vrijdagmorgen mogen ze in hun badkleding, met handdoek, ingesmeerd met zonnebrand en waterschoenen aan op school verschijnen. Claesje vroeg mij gisteravond nog even ietwat zorgelijk: "Zijn alle kinderen dan nu op vakantie, dan sta ik straks alleen aan die watertafel op het plein...dat is niet zo gezellig".

Eten, aankleden, haren kammen, insmeren met zonnebrand, eten, fruit, drinken in de tassen, slokje koffie en hapje yoghurt. Waterschoenen van Sierd? Voor het laatst in de kast gezien...o, ja daar hebben ze gisteren in gespeeld... Doe dan maar de Teva slippers aan...mag eigenlijk niet geloof ik, las ik ergens in een regeltje in een nieuwsbrief (krijg ik elke week samen met het lessonplan van beide groepen per mail). Toe...opschieten...pappa moet naar het werk (die brengen we immers altijd eerst naar kantoor). Ik loop door een zweem van zonnebrandlucht achter de drie aan naar de voordeur.  De overgang van de koele kamer naar de drukkende warmte en vochtigheid buiten is nu wel erg groot. Zodra we in de auto zitten zien we op op de display dat het al 28 graden is. Toch doet Jeroen even het dak van de auto. De kinderen vinden het heerlijk en vragen iedere keer of het dak er even af mag. Tot we de drukke Commercial boulevard oprijden mag dat. Daarna gauw weer dicht.....druk, druk, we sluiten aan in de stinkende rij met dikke Amrikaanse wagens. Gelukkig stinken we nu lekker mee.

10 minuten rijden en dan zetten we pappa af bij zijn kantoor. De kussen van de kinderen vliegen met hem mee de lift in. Dan rijd ik met de kinderen verder om ze naar school te brengen. Olifantje in het bos, en de krokodil ligt in het water schallen door de patserige Ford Mustang Convertible. Wij zingen luidkeels mee. Gelukkig zijn de Amerikanen zelf ook nog al lawaaierig en horen we als we voor een stoplicht staan allerlei harde beats uit open raampjes komen. Daar kan ons krokodilletje niet tegen op. Als ik de kinderen uit de niet zo kindpractische auto heb gewurmd, lopen we de school binnen. Ms Megan (directrice) zit zoals gewoonlijk keurig achter de balie; "Good morning, how are you?" "we're fine thank you, how are you?". Ik meldt de kinderen aan met mijn fingerprint. Zo 'schrijf' ik ze ook ieder middag weer uit. Zelfs de wekelijkse betalingen doe ik via het fingerprintapparaat op de bali van Ms Megan. Ik betaal 6 dollar voor de pizza die iedere vrijdag wordt gebracht for lunch. Claesje vroeg twee weken geleden waarom zij altijd brood moest eten tussen de middag, de andere kindertjes hadden allemaal lekkere warme hapjes uit de magnetron.....En ze kreeg ook al geen pizza op vrijdag. Wist ik niet...had mamma niet voor getekend in een van de 40 formulieren. Het is recht gezet. Claes en Sierd mogen nu af en toe op vrijdagmiddag pizza for lunch.

Als ik Claesje en Sierd in hun klas breng, wordt al gauw opgemerkt dat ik met de directrice moet overleggen of de teva-slippers van Sierd wel kunnen omdat 'his toos not covered' zijn. En er liggen houtsnippers onder het klimrek and they will hurt...duszz. Mama stapt weer in de auto en rijdt naar de Walmart om toch maar nieuwe 'covered' watershoes te halen (die in huis waren toch al wat aan de kleine kant).  Ik rij een heerlijk rustige, enorme, parkeerplaats op bij de nieuw geopende Walmart. Amerikanen zijn niet zo van het vroeg boodschappen doen...of zijn allemaal aan het werk (ik denk eigenlijk het laatste). In de superhugh grote enormous hal, ga ik op zoek naar waterschoentjes. Ik ken de opstelling nog van de vorige Walmart waar we waren en loop dus al snel naar de afdeling schoenen. Al snel heb ik het rek met jongens waterschoenen ontdekt. Ik sta te peinzen over de Amerikaanse schoenmaat van Sierd als naast mij een afro amerikaanse vrouw komt staan. ze praat hardop tegen zichzelf..."watershoes are here, is this what they mean?". Ik vraag haar of ze toevallig ook waterschoenen moet kopen voor het waterfestijn op school. Ze zegt enthousiast dat dat klopt en vraagt me of deze voor jongens zijn. Haar boy is three years old and she doubt about his size. Ze vraagt me waar ik vandaan kom. Aiden zit bij Claesje in de klas. Zijn vader is Duits en woont in Frankfurt. Zijn vader heeft daar nu een andere vrouw en nog meer kinderen gekregen. Hij is het land uitgezet en mag hier niet meer terug komen. Zijn moeder vindt het heel erg moeilijk omdat Aiden zijn vader nu al lang niet heeft gezien. Volgend jaar wil ze met Aiden naar Frankfurt omdat ze hem zijn vader wil laten zien. Haar andere zoon is 12 en onderneemt in vakanties heel veel leuke dingen met zijn vader die hem dan komt opzoeken. Aiden wordt daar soms verdrietig van. Zijn moeder doet nu de dingen met Aiden die zijn vader anders met hem had gedaan. It's difficult but she deals with it. Ze is een verpleegster hier in Broward County en typt met mijn goedvinden na een gesprek van 10 minuten haar telefoonnummer in mijn telefoon. Haar naam is Tamara zie ik als ze dit bij contactpersoon intoetst. Should I press 'opslaan'? (spreekt ze ook echt zo uit). Het is voor zomaar als ik even iets nodig heb, of voor gewoon als ik het leuk vind haar te bellen en iets af te spreken.

5 juni 2015

Bij deze even een korte update in wat foto’s: van onze nieuwe huurauto, waar we met open dak mee naar Sanibel zijn gereden afgelopen zondag! Sanibel is een prachtig eiland voor de westkust van Florida (iets boven Naples). We hebben heel erg genoten allevier. Wat is het daar mooi! Nog maar net op het strand zagen we de dolfijnen voor onze neus door het water springen. Ook zag Sierd een hele grote schildpad door het bos lopen. Bij the lighthouse lagen op het strand hele mooie schelpen. Het is een erg groen eiland, dat een beetje op een kruising leek tussen Terschelling en Curaçao. Daar gaan we zeker nog een keer naar toe.

Ook heb ik de klassenfoto’s van de kinderen toegevoegd. Ze staan er beiden nog een beetje beduusd op. Het was hun eerste week ‘school’. 

27 mei 2015

Zojuist heb ik mijn 35e kilometer afgelegd hier op de golfcourse. Afstandmeten.nl werkt dus ook in Tamarac Florida! Inmiddels ben ik wat gewend aan de temepratuur, maar met name aan de vochtigheid hier. Mijn tempo bij het hardlopen heb ik op beide weerselementen wat meer aangepast aangezien ik na mijn eerste hardlooprondje een paar weken geleden bijna tegen de grond ging toen ik ons huis weer binnenkwam. In mijn huidige tempo heb ik onderweg alle tijd om dieren, mensen, planten, huizen en tuintjes goed te bekijken en me over allerlei opvallendheden te verwonderen. De  buurt waar ik nu drie keer per week (’s morgens vroeg) mijn rondje loop lijkt een beetje op die van het computerspel The Sims (weet niet of het nog bestaat). Zo’n buurt met allemaal mooie huisjes met mooi aangelegde tuintjes, zwembaden, opritten en sprinklers. En daar tussendoor en omheen de keurige lappen groene golfbaan met hier en daar een zandbunker. Nu zag ik deze week al voor de tweede keer een huis dat volledig was ingepakt met rood landbouwplastic. Op het dak en langs de muren hielden grote klemmen het plastic zorgvuldig bij elkaar. Het leken mooie cadeaus in eigen tuin. Ware het niet, dat op de zijkanten van het huis en op de voorgevel grote borden hingen met daar op de tekst: “ Danger, Deadly poison”.  Beide huizen, gelegen in hun keurige tuintjes deden niet vermoeden dat er zich aan de binnenkant één of ander insect waarschijnlijk heel welkom heeft gevoeld. We zien de pick-up trucks hier regelmatig rijden met daarop een arsenaal aan gifstoffen, slangen en netten om ‘the bugs’ secuur uit te roeien. Daar waar ik mijn tempo bij het hardlopen wat vertraag, doen the bugs het juist goed in een warm en vochtig klimaatje. Een dag later is het plastic overigens al weer van de huizen verdwenen en hangt alleen nog een bord aan de voordeur waaruit blijkt dat het nog niet helemaal verstandig is het pand te betreden. Ik maak voor de zekerheid tijdens het hardlopen nog maar even een boogje om de oprit.....

Onderweg kom ik veel eenkhoorntjes tegen die regelmatig achter elkaar aan rennen. Ze lijken te spelen, maken gekke sprongetjes en buitelen soms over elkaar heen. Het ziet er grappig uit en ze zijn veel minder angstig dan de eenkhoorns die in Nederland voorkomen. Ik kan nu begrijpen dat deze eenhoorntjes Walt Disney aanleiding hebben gegeven om er een tekenfilm van te maken. Ze komen vaak wat knullig over in hun bewegingen. Gisteren nog viel er ineens een eenkhoorn bij ons huis uit de boom en viel op het hek bij het zwembad waarna hij bedremmeld in een struik rolde. Dat overkomt een Nedrlandse eenkoorn niet. Ook liep ik vanmorgen weer onder de boom door, waar ieder keer een specht op de zelfde plek luid tikkend insectjes uit de stam pikt. Ook deze doet gewoon zijn ding terwijl ik op kleine afstand voorbij kom. En   in de berm lopen regelmatig kleine groepjes ibissen een beetje te pikken in het gras op zoek naar insectjes en wormen. Soms stel ik me zo voor waar de ibissen al keuvelend over spreken. Het taferreeltje ziet er zo met een paar bij elkaar altijd zo gemoedelijk en gezellig uit.

Inmiddels (vorige maand waren ze nog klein en groen) moet ik oppassen dat ik geen overrijpe mango op mn hoofd krijg tijdens het lopen. Er staan hier een paar mangobomen waar nu de mango’s gewoon van afvallen en uit elkaar spatten op het wegdek. Ook ben ik hier al avocadobomen tegen gekomen. De komkommer en de tomaat in eigen tuin zijn van een zaadje in een week al tot behoorlijke plantjes gegroeid. Dat klimaat hier is echt perfect voor het verbouwen van eigen fruit en groenten.... De zaadjes uit de in de winkel gekochte paprika’s hebben we gedroogd en zitten inmiddels ook in potjes aarde in de tuin. Scheelt toch weer 2 dollar voor een paprika en het is leuk om het allemaal zo snel te zien groeien.

Onderweg spreken buurtgenoten me soms even aan en ik kom nu af en toe al eens dezelfde gezichten tegen. Een wat oudere dame met strohoed op wenkte me vanmorgen enthousiast toen ze zag dat ik haar raad had opgevolgd en aan de andere kant van de weg was gaan lopen. Zo zag ik de auto’s beter aankomen en kon ik ze beter ontwijken. Sommige auto’s reden volgens haar nogal hard. Vorige week kwam er een grote auto naast mij rijden. Een mevrouw deed het raampje naar beneden en zei: “ Good job, are you loosing weight?”. Op mijn : Yes, I’m trying, antwoordde ze dat het lopen een hele goede manier was om gezond te blijven en op gewicht te blijven. Ze was zelf inmiddels 24 pounds afgevallen. Vanmorgen liep ze me tegemoet vanaf haar oprit en coachte me wederom. “You go, girl!”

We wonen hier nu bijna twee maanden. Onlangs is mij al drie keer de weg gevraagd en alle drie de keren kon ik de mensen de weg wijzen. We raken al aardig ingeburgerd hier. De Tamarac sherrif groette vanmorgen even vanuit zn auto tijdens één van zijn rondes. Ieder half uur rijdt er hier wel een Broward county sherrif of een Tamarac sherrif door de buurt om alles een beetje in de gaten te houden. Zo loop ik veilig mijn rondjes hier op het terrein.