Bugün o kadar kötü bir gündü ki ama enerjiksin dediler cidden insanları anlamıyorum veya ben mi göstermiyorum bilmiyorum çünkü artık cidden yoruldum

Hiçbir şeyi becerememişlik hissi bazen çok ağır basıyor. Başladığım hangi işte başarılı oldum ki? Diye düşünüyorum ve galiba bu kendime yaptığım en büyük kötülük. Çünkü sürekli başkalarının istediği şeylerde başarılı olmak için çabalıyorum, geriye kalan vakitte ise dinlenmeyip kendi hayalimin peşinde koşmaya çalışıyorum ama olmuyor. Bu kadar fazla işin, beklentinin içinde hangisinde yetişebilirim ki? Koşmayı bırakırsam herşey elimden kayıp gidecek ama yemin ederim ki artık koşacak ayaklara sahip değilim.

Bu bir intihar psikolojisi değil. Hayır, hayır sakın bunu yalnızca psikoloji sanmayın. Çünkü bu, annemin benden beklediği hamarat bir genç kızlık olma telaşının yorgunluğu, babamın benden beklediği başarılı bir akademik hayat için çabalamanın zorluğu, kardeşlerimin benden beklediği fakat benim bile tanımadığım koruma ve ilgi duygusunu verememin utancı, öğretmenlerin üzerimde yarattığı stres, arkadaşlarım olsun diye insanların görmezden geldiğim hatalarının oluşturduğu yük, kendimi herkese sevdirmek zorunda hissettiren bu eziklik duygusu ve içimdeki kız çocuğunun her gece yatağa dökülen göz yaşlarının artık kana dönüşmesiyle, yara izi dolan vücudumun acısı.

Belki de tembellikten uyumuyorumdur anne?

Tesadüf bu ya...

Balığın gönlü, çöle vurulur...

“Tesadüfen denizlerin altında bir yıldıza rastlarsan ona söyle, tesadüfen yaşıyor.”

Gönlündeki yaraların kanını dindir.

Kılıç da, hançer de yaralar ama

O keskin bakışın yarası değil.

Sen böyle güzelken günahlarını

Korkarım Tanrı da sorası değil.

Sonu gelmez benim gibiler için, hiçbir şeyin sonu iyi gelmez.

Nereye varsam, varamadığım yerdeyim.

Sözlerinize dikkat edin çünkü birisinin kafasında kaç kez tekrar ettiğini bilemezsiniz..

Yıllardır taşıyorum içimdeki çocuğu; yaşayamadığı için büyümedi hiç.

~Oğuz Atay

O bende değil, ben ondayım.

Işığı söndürdüm. Yalnızım şimdi. Ama yapayalnız değilim. O düşünce var karşımda, bekleyip duruyor.

Bütün yaptığım, sözcükler üzerinde düşler kurmak zaten.

Düşünce, o adlandırılamayan, halâ şurada, sessizce bekliyor. Ve sanki şimdi şöyle diyor:

"Öyle mi? İstediğin bu muydu? Kendini sözcüklerle aldattın. İstediğini hiçbir zaman da elde edemeyeceksin. Başka birisi de elde edemeyecek."

Bazen kendimizi iyi olduğumuza ikna etmeye çalışıyoruz...

Bu bize zarar veriyor. Farkına bile varmıyoruz ama... Yaralarımızı görmezden geliyoruz ve bu yüzden bir türlü kapanmıyor o yaralar. Çünkü görmezden gelinen hiçbir acın iyileşmez, sadece unutursun.

Bazen o yaralara bakmamız lazım. Neler yaşadığımıza bakmalıyız, atlattık demeliyiz, gözyaşlarımızı akıtmalıyız. O yaşlar yaralarımızı yakacak, canımızı acıtacak ama sonunda yaramız kapanmaya başlayacak. Gözümüzden akan acılar son bulacak.

Çektiğimiz ve çekeceğimiz her acının sonunda huzurlu bir sabaha uyanacağız...

İnan bana.