çocuklar uyurken sessiz olunur, ölürken değil

Biliyordum. Bana kızıyordu. Fakat böylesi kaygılı biri olmayı ben seçmemiştim. Bu denli hassas bir kalbe sahip olmayı ben seçmemiştim. Kalbimi kırmışlardı. Kalbimi çok kırmışlardı. Tamir etmediklerinde öfkemi ve nefretimi kusmuştum herkese. Hiç kimsenin tamir etmeyeceğini anladığımda kendim tamir etmeye çalışmıştım. Nereden bilebilirdim kendi kalbimi tamir etmek için dünyadaki bütün kırık kalpleri de tamir etmem gerektiğini? Böylesi zor bir kalbe sahip olmayı ben seçmemiştim ki.

"Dünyanın sonu değil" demişti bir keresinde. Dünyanın sonu değildi ama benim dünyamın sonuydu, diyemedim. "Sana mı kaldı bu koca dünyanın derdi" diye eklemişti sonra. Bana kalmadı ama ben sırtlandım bu koca dünyanın bütün derdini, kederini diyemedim. "Sadece yaşasan olmaz mı? Biraz da kendini düşünsen ölür müsün?" diye bitirdi sözü. Ben sustum. O sustu. Bazen bazı hisleri anlatmaya kelimelerin yetmediğini ilk o gün öğrendim..

Mayıs gibi üzerime bir damla zehir damlatılıyor sanki. Yavaş yavaş kanıma aktığını hissediyorum bu zehrin. Ara sıra aklımı kaybetmeme sebep oluyor. Bazen halüsilasyonlar görüyorum. Geçiyor sonra. Yıl boyu vücudum bu zehri dışarı atmak için çalışıyor bir tek. Fakat hep bir iz kalıyor o zehirden. Sonra yeninden Mayıs oluyor. Bu bir döngü. Ben bu döngünün içinde sıkıştım. En kötüsü de her seferinde daha ağır bir zehir kullanılıyor. Ve sanki her döngüde daha da imkansızlaşıyor bu zehirlerden arınmak.

Onunla aramızdaki fark buydu. O binlercesinin imkansız olmasına takılı kalmıştı. Benim içinse tek kalbe dokunmak bile çok kıymetliydi.

"Even one heart is enough for me"

"Kitapkurdu bir kıza alınan çiçek en değerli hazinesinin içinde korunur daima"

Hissettim. Daha çok ve daha çok hissetmek istedim. Gözlerimi kapattığımı hissettim. Adımlarımı hissettim. Nefesimi hissettim. Hissetmeyi hissettim. Daha çok ve daha çok hissetmek istedim. Acıyı hissettim. Çaresizliği hissettim. Yalnızlığı hissettim. Başarısızlığı hissettim. Daha çok ve daha çok hissetmek istedim. Kalplerinizi hissettim. Acılarınızı hissettim. Sizi hissettim. Gücü hissettim. Daha çok ve daha çok hissetmek istedim. Zorluğu hissettim. Mücadeleyi hissettim. Hayalleri hissettim. Yorgunluğu hissettim. Daha çok ve daha çok hissetmek istedim. Mutluluğu hissettim. Huzuru hissettim. Gün doğumunu hissettim. Doğayı hissettim. Daha çok ve daha çok hissetmek istedim. Zoru hissediyorum. Sanatı hissediyorum. Dostluğu hissediyorum. Ruhumu hissediyorum. Daha çok ve daha çok hissetmek istiyorum. Ben gerçek bir üstadın ne hissettiğini hissetmek istiyorum. BEN. GERÇEK. BİR. ÜSTAD. OLMAK. İSTİYORUM. Yaşadığımı hissetmek, hayatı ve ötesini hissetmek istiyorum. İliklerime kadar soğuğu hissetmek...

Bana ne düşündüğümü ya da hissettiğimi sorsan günlerce konuşup anlatabilirim. Fakat bu imkansızı düşlemek biliyorum. Bazen sadece durmak gerekir. Bazen sadece susmak gerekir. Bazen çok zorlamamak gerekir. Olmuyorsa olmasın ne yapabilirim, demek gerekir. Olmuyorsa olmasın ne yapabilirim? Artık söyleyebileceğim tek şey seni sevdiğim. Diğerleri nafile bir çaba sonucu nasılsa. Sevmek yeterli. Yani umarım öyledir. Çünkü kapının dışında kalmayı göze alabilirim de kaybolmaya dayanamam.

Mükemmel olmayı bıraktıklarında "altın çocuklar" a pek iyi şeyler olmaz... Büyüdüklerinde onları bekleyen muhtemel bir son vardır. Farkındalık onların o sondan kaçabilmeleri için yeterli midir?

Zorlandığımda kimseye " sana ihtiyacım var" diyemedim. Çünkü herkes, güven vermek yerine suçlu hissettirdi.

Yine de yola devam etmeli. Yorgun, üzgün, küskün, belki biraz da kırgınız bu hayata. Ama yola devam etmeli. İnadına devam etmeli. Sürüne sürüne belki. Fakat devam etmeli. Son bir umuda tutunarak belki. O ipleri bir gün tutabiliriz avuçlarımızda belki. Gümbür gümbür bizde yaşarız bu hayatı, belki...

Tarifi zor duygular içindeyim son bir kaç aydır. Bir tutam nostalji, bir tutam sanat ile hayatta kalmaya çalışıyorum sanki. Ruhum parlıyor ama üstü lekeli. Mürekkep kanımda bir zehir misali akıyor. Kahkahalarımın ardında feryatlarım gizli. Sevinçlerimin ardında hüzünlerim. Gülümsemek ne demek unutmamaya çalışıyorum yalnızca yaşayamadığım bu hayatta. Anı yakalamaya çalışıyorum bu koşturmacanın içinde. İçten içe çürüyorum ama her seferinde daha parlak bir kabuk ile gizlemeye çalışıyorum kendimi. Sonra sanatıma sarılıyorum yine. Kendimi göremiyorum aynaya baktığımda. O eski kıvanç söndü. Sanırım benden geriye sadece buruk bir tebessüm kaldı.

Edebiyatın en güzel yönü, sanatın bana kattığı en güzel şeylerden biri; okumak. Her geçen gün belirli ölçüde beni ileri taşıyor. Bu yüzden ne kadar şükür etsem kıfayetsiz kalır. Ben çoğunlukla kendime yönelik suçlamalarımı başkalarına da yansıttığımı düşünüyorum. Belki de yanlış anlaşılmamdaki en belirgin sebep budur. Benim kendime yönelttiğim bütün bu okların, beni delip geçtikten sonra başkalarını hedef alması.

Etrafımdaki insanları suçlamayı bıraktığımda değişmem gerekti. Zaten değişim arzumun en önemli nedenlerinden biri bu. Değişimi beceremememdeki en önemli neden ise hâlâ kendimi suçlamam ve dolayısıyla anlayamamam olabilir. İşte bu da benim ne kadar saçma biri olduğumun bir kanıtıdır. Ve çoğu şeye hakkımın olmadığının da. Ben daha kendi kendimi anlamaktan kaçarken bir başkasının anlamasını arzuluyorum.

Peyami Safa'nın da dediği gibi: "Suçlamak anlamaktan daha kolaydır. Çünkü anlarsan değişmen gerekir."

Betimleme yapmayı ya da kurgusal, gerçeklikten uzak yazılmış, yazılar yazmayı seviyorum. Böylece sınırlarımı koruyabiliyorum. Kendimi güvende hissediyorum. Kelimelerin kifayetsizliğinden kaçınabiliyorum.

Beni ben yapan başlıca şeylerden biri bu bitmek tükenmek bilmez hissetme kabiliyetim. Bir güç belirtisi mi yoksa zayıflık mı emin değilim. Fakat beni ben yapan ne yaparsam yapayım değiştiremediğim ve değiştiremeyeceğimin de farkında olduğum şey bu. Söze açıklık getirecek olursak; sevgimi, nefretimi (bilhassa öznefretimi), sevincimi, hüznümü, acımı, şevkatimi, anlayışımı kısaca tüm duygu ve hislerimi sonuna kadar hissetmem. Her zaman hisslerim çok kuvvetli olacak ve elimden gelen hiçbir şey yok.

Beni ben yapan bir diğer şey; ruhum. Dünya üzerinde bulunan ya da bulunmayan her şeyi sanatsal bir pencereden ele alabiliriz. En büyük sanatçının Allah'u Teâlâ olduğunu ve bahsedeceğim dünyevi kalıpların tamamının dışında tutulduğunu es geçmeksizin şunu belirtmeliyim ki sanatçı; hissetmek için hiçbir sebebe ihtiyaç duymayan, ruhunun farkında olan herkesin; estetik kaygı taşıyarak, haz ve tutku kavramlarını çağrıştırmak koşuluyla (bunu dünyevi haz ya da tutku ile sınırlandırmaksızın ele alırım) eylemlerde bulunan, sanat yapan herkestir.

Sana anlatmadım hiç

Geceleri daha bir zor

Sana anlatmadım hiç

Geceleri bir taş içimde

Ne yana dönsem o yana düşer

Ne yana kaçsam o yana koşar

Sana anlatmadım hiç

Ama anlarsın sandım