'Seni bir sabah güneşiyle unuttum, bitti!.'

Kalben'in de dediği gibi;

"Hiçbir şey istemedim

Ne yatak, ne oda, ne de ev"

Yalnızsın kızım yapayalnız

Ağlarken duyulmasın diye tuttuğumuz nefeste boğuluyoruz her birimiz...

Hani derler ya;

Hayatına yeniden başla tertemiz, beyaz bir sayfa aç.

Peki ya temiz sayfa umudu ile açtığımız sayfa bir önceki karalanan sayfadan lekelenmişse?

O zaman temiz sayfa açmak sadece bir hayal olarak kalmaz mı?

Eskiden olsa dokuz köyü yakacağım olaylara gün geliyor bir kibrit bile yakmıyorum. Bu hissizlik neden oldu bilmiyorum ama, altında birkaç tanıdık imza var...

Bir otobüsün sol camından manzarayı seyrederken, sağ camından kaçırdıklarımızdan ibarettir hayat.

-Özdemir Asaf-

Hissetirmediğin sevginin de, saygının da, yokluğunun da hepsini sen varlığında arattın baba. Aynı evde bile başka insanlara ihtiyaç duymanın yoksunluğunda ve kahroluşluğunda büyüdüm. Senin yüzünden. Belki birazcık sevgini verseydin, birazcık güvenseydin. Kızım deseydin mesela, sen başarırsın inanıyorum ben sana deseydin belki de şuan bir sorunum olduğunda başka insanlara ihtiyaç duymadan sana gelirdim. Göğsümü gere gere derdim ki benim babam halleder. Ama ben hep babam duyarsa ne olur dedim. Herkes babası ile geçirdiği güzel günleri anlatırken ben bir köşede yüzümde buruk tebessüm ile sadece dinledim. Çünkü sen bizim anılarımızda olamadın, ne zaman gülmeye çalışsak ilk sen ağlattın. Belki de bundandır insanlara olan güvensizliğim. Çünkü diyorum ki kendime seni, senin baban bile sevemedi elalem niye sevsin. O yüzdendir ki baba, ben hiçbir zaman kimseye güvenemeyecegim bu da senin omuzlarında belki vicdan azabı olarak kalır. Vermediğin sevginin de şefkatinde içinde boğulman dileğiyle.

Hiçbir zaman sevemediğin kızın...

Balım...

Hani demiştin ya son mektubunda;

'Elbet güzel günler gelecek.'

Peki o ya günler bize çok uzaksa

Ya da o güzel günleri yaşayamayacak kadar çok yorgunsak?

beni hep yaralayan o eve yine de döneyim, döneyim istedim.

Kelimeler ağzınızdan çıkmadan önce sizin esirinizdir.

Ağzınızdan çıktıktan sonra ise siz o kelimelerin esiri olursunuz...

Bazı insanlar özledim demez, anısı olan yerde saatlerce oturur

Bazı acılar vardır zamana bırakırsın, zaman her şeyin ilacı dersin bir bakmışsın o acının içinde kıvranarak, yavaş yavaş, sesin soluğun çıkmadan ölüyorsun. Sahi gerçekten zaman her şeyin ilacı mıydı yoksa bizi öldüren yavaşça ruhumuza yayılan bir zehir miydi?

Ya bir sabah güneşiyle unutmak istemiyorsam seni?...

Senin ışığını söndürüp karanlığından şikayet edecekler...

Fakat buysa gurursuz olmak; iliklerime kadar özledim...

Malesefler korkunç bir şeydir. Özlüyor mu? Unutuyor mu? Düşünüyor mu? Bilemezsin...