Dostoyevski diyor ki:

"Affettiğim şeyleri ben yapsam affetmezlerdi."

diyelim ki ben şairim. peki sen şiir misin? o kadar güzel misin , kafiyelerin var mı , hissettirebiliyor musun bulundurduğun hisleri. en önemlisi, şiir olabilecek hislerin var mı?

hayatımı nasıl düzene sokacağımı düşünüyorum

İnsanlar gider ama anılar kalır daima ve acı ile hatırlanır...

Seni sessizken, sadece önemseyenler duyabilir.

Çok güzel bir yazı okudum " her şeyi çöpe attım ama çöpü atmaya elim varmıyor" diye...

George Orwell’ın 1984 romanında defalarca altını çizdiğim şu cümle :

“İnsan Sevilmekten Çok Anlaşılmak İstiyordu Belki De.”....

Kelimeler kifayetsiz , harfler öksüzdü . Hiçbir şey anlatılamıyor , kağıda dökülemiyordu . Düşünceler , dar ağacında asılı , nefese tahammül son adımdı . Kalpteki kırık fazla ve ölümcüldü . Bir zehirdi sanki kırıklar , yavaş yavaş öldürüyor, her şeyi yok ediyordu . Tedavisi yoktu. Zehir salgılandıkça beyinde yeni düşünceler ekiliyor , ölüm isteğine daha da yaklaşıyorduk .

Belki bir bıçağın yapamadığını yapar ve öldürür tek bir yalan tüm iyi duygularını.

ve o bir ışık gibi parlarken ben onu içine hapsedildiğim karanlığın bir köşesinde izledim belki de onu bir anka sanmam bundandı, yanıyor sanmıştım.

‘‘Bakmasını bilene, tavanlar çok şey anlatır’’

"Sadece biraz olsun herkesin ve herşeyin susmasını istemiştim. Kendimi duyabilmek için.."

"Oysa ne çok ağladım ben bir damla yaş dökmeden..."

- Özdemir Asaf

Ben kendime bile yabancıyım...

Ama aslında sevgi yalan değil. Sadece ben sevilmekten korkuyorum.