Kaybolmuşum , öyle sanıyorum . İçimi alev alev korku kaplamış , arıyorum birilerini , tanıdık yüzleri kimse yok . Yardım istiyorum yabancı suretlerden ama sağırlar , körler . Gözlerimde birikmiş yaşlar, ellerim titriyor . Bir vakit sonra anlıyorum ben öylece bırakılmışım bu sokağa. Yabancı bir yerde terk edilmişim . Veda edememişim kimseye . Yüzümde o an hissediyorum derin bir izi , gözlerimde bir şeyler var biliyorum . Hayalkırıklığı. Koca bir hayalkırıklığı. Ellerim kirleniyor , yüzüm pislik içinde kalıyor . Üzerimde bulunan kıyafetler parçalanıyor . Kendime bile yabancı oluyorum . Geçiyorum bir ara sokağa çöküyorum öylece , ne ağlayabiliyorum ne de bir tepki verebiliyorum . Derin bir kırık hissediyorum bağrımda . Gıkım çıkmıyor. İşte ben hayatımda böyle bir yerdeyim . Herkes tanıdık ama yabancı gibi . Birileri var ama kimse yok gibi. Mühim değil sonuçta birileri yalnız olmak , itilmek ve unutulmak zorunda. Birileri bu rolde olmalı. Birileri bu rolü oynamalı.

Bir kişiyi özlersiniz ve bütün dünya ıssızlaşır.

🤎

Ağır şeyler yaşar acısını olmayacak şeylerden çıkarırım . Gözyaşım olacak yerde değilde en olmayacak yerde akar , çığlığımı duyulacak yerde değil de duyulmayacak yerde gökyüzüne bırakırım. Anı anda yaşayamayan , ne yaşadığını bile bilmeyen ruhu olmayan boş bir bedenim .