Kaybolmuşum , öyle sanıyorum . İçimi alev alev korku kaplamış , arıyorum birilerini , tanıdık yüzleri kimse yok . Yardım istiyorum yabancı suretlerden ama sağırlar , körler . Gözlerimde birikmiş yaşlar, ellerim titriyor . Bir vakit sonra anlıyorum ben öylece bırakılmışım bu sokağa. Yabancı bir yerde terk edilmişim . Veda edememişim kimseye . Yüzümde o an hissediyorum derin bir izi , gözlerimde bir şeyler var biliyorum . Hayalkırıklığı. Koca bir hayalkırıklığı. Ellerim kirleniyor , yüzüm pislik içinde kalıyor . Üzerimde bulunan kıyafetler parçalanıyor . Kendime bile yabancı oluyorum . Geçiyorum bir ara sokağa çöküyorum öylece , ne ağlayabiliyorum ne de bir tepki verebiliyorum . Derin bir kırık hissediyorum bağrımda . Gıkım çıkmıyor. İşte ben hayatımda böyle bir yerdeyim . Herkes tanıdık ama yabancı gibi . Birileri var ama kimse yok gibi. Mühim değil sonuçta birileri yalnız olmak , itilmek ve unutulmak zorunda. Birileri bu rolde olmalı. Birileri bu rolü oynamalı.

Bu renksiz ruhlar bi ara birileri için gökkuşağıydı. Grileştiler. Hiçleştiler. Kalpsizleştiler. Renklerini kaybettiler.

Naparsanız yapın ama bir ilişkide sürekli kendisinden taviz veren olmayın. Sonu kötü bitiyor. Tecrübe ile sabit...

Bir gün, oturup saatlerce kitaplardan, şarkılardan, filmlerden konuşabileceğim birini bulacağım. Bu da kendime sözüm olsun. Çünkü Jack London’ın dediği gibi, “Hayat, ancak böyle insanlarla bir araya geliyorsan yaşamaya değerdir.”

gidenler fotoğraflarda kalır, fotoğraflarsa kalanlarda.

Yüklerinden arınmış, daha minimal ve sade bir yaşam.

Özlüyorum ama geri gelsin istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama yazmak istemiyorum. Umrumda değil ama aklıma geldiğinde üzülüyorum. Seviyor muyum? Unutuyor muyum? bilmiyorum. Yürümeye ikna edip yol ortasında öylece bıraktığınız herkesin gölgesi başka yerlerde önünüze düşecek umarım zaman sana hayatın boyunca yanında olmasına ihtiyaç duyacağın kişiyi geçmişinde nasıl yok ettiğini gösterir...

Aslında sana söylemek istediğim o kadar çok şey var ki. Ama hepsini dilimle bir bir eziyorum, içime atıyorum. Seni sevdiğimi bil yeter.

-B

Fiziksel acılar hiç yıkamadı beni.

Ama ruhsal acılar...

Kelimeler..

Kelimelerin verdiği acı kadar hiçbir şey acı vermiyor.

İnsanların arasında da yalnızdır insan...

Ağır şeyler yaşar acısını olmayacak şeylerden çıkarırım . Gözyaşım olacak yerde değilde en olmayacak yerde akar , çığlığımı duyulacak yerde değil de duyulmayacak yerde gökyüzüne bırakırım. Anı anda yaşayamayan , ne yaşadığını bile bilmeyen ruhu olmayan boş bir bedenim .

Balkonda oturdum, sabah üçe on kala, yaktım sigarayı ağladım bi daha, balkonda oturdum, sabah dörde on kala, yaktım sigarayı “beni neden sevmediniz” diye haykırdım boş duvarlara. “Beni neden sarmadınız” diye ağladım bi daha. Balkonda oturdum, sabah beş’e on kala, ölü bedenimi izliyorum sonunda, gebermiş duruyor orda. Masal bitti sonunda.

...

Gözlerimi sıkıca kapatıp boynuna gömdüm yüzümü. Hasret kaldığım kokusunu derin bir nefesle çektim içime. İçimdeki toz toprak dağıldı. O ışık, yıllar önce toprağın altına hapsettiğim, ne güneş ne su verdiğim tohumları canlandırdı.

Şimdi her yer yemyeşil. Her yer bahar. Darmadağın hiçbir şey yok.