Bu renksiz ruhlar bi ara birileri için gökkuşağıydı. Grileştiler. Hiçleştiler. Kalpsizleştiler. Renklerini kaybettiler.

Balkonda oturdum, sabah üçe on kala, yaktım sigarayı ağladım bi daha, balkonda oturdum, sabah dörde on kala, yaktım sigarayı “beni neden sevmediniz” diye haykırdım boş duvarlara. “Beni neden sarmadınız” diye ağladım bi daha. Balkonda oturdum, sabah beş’e on kala, ölü bedenimi izliyorum sonunda, gebermiş duruyor orda. Masal bitti sonunda.

Ben gayet normaldim, beni şartlar delirtti.

Leyla’nın pembe paltosu gibi önce değer görüyorum sonra ordan oraya savruluyorum, sonra da unutuluyorum.

Gözlerle sevdik, dudaklarla inkar ettik.

Bazı insanlara suratım ekşimeden bakmam imkansız. Üzgünüm, kötüsünüz. Saklayamıyorum.

Düşlerim grileşti anne, beni artık ben bile tanımıyorum, anne.

Sen ne “Ağrı Dağındaki” Ahmetsin, ne Mecnunsun, ne Ferhatsın ne Keremsin, ne de Romeosun, sen sadece Behlül olursun. Aşkına sahip çıkamayacak kadar, korkak.

Benim gençliğim Yalın Cornetto için şarkı söylemeyi bırakınca bitti, benim gençliğim maNga Eurovision’da birinci olmayınca bitti, benim gençliğim dünyayı renkli görmeyi bırakıp gri görmeyi başlayınca bitti. Benim gençliğim umut dolu genç bir kadından umutsuz kanadı kırık bir kız çocuğu olduğumda bitti. Bana bir gençlik borçlusunuz.

Mavi bir kadınım ben, içini açarım, siyah bir kadınım ben seni içim yapar içimi içime katar severim ben.

Benim canımı yaktığında soğukluğun kırıldı mı, ısındın mı?

Paralel evrende bile üzgünümdür ben, paralel evrende bile kesin kendime bir şey dert ediyorumdur.

Mavilerin Sana Selamı Var.

Deniz, bak göğe ordasın yine, ölmüş bedeninle. Deniz bak şuraya dalgalanıyor sesin kulaklarımda öylece. Deniz, neden bırakıp gittin desene. Deniz, kolundaki kesikler ne öyle? Deniz, kanlar içindesin beni arayıp “iyiyim” de. Deniz “ben öldüm” deme. Öldün mü Deniz’im? Yok musun, ne bu böyle? Cevap versene! Bu cevapsız çağrılar ne böyle? Deniz, Deniz, Deniz, UYANSANA NEYİ BEKLİYORSUN ÖYLECE. Öldün mü sen yani? Geberdin öylece? Şiirlerime konuk olmak için mi? Öyle desene. Mavilerimin sana sonsuz selamı var Deniz’im. “Kendisine yazık etti” dediler de. Bil istedim yine de. Duymasan bile…

Sonsuz İyi geceler Deniz’im.

Ben senle olan tüm düşlerimi maviye boyardım sen ise üstünü siyah ile kaplardın.

“Mavi’yi neden bu kadar çok seviyorsun?” İmkansızlarımı görmemi sağlıyor. Gökyüzü gibi. Görüyorum ama dokunamıyorum. Onun gibi. Görüyorum. Seviyorum ama olduramıyorum.

Hasta ruhlu ebeveynlerin başına buyruk, öfke kontrolü yaşayan, ruhu anlaşılmaya hasret olan sevgisiz kalmış çocuklarıyız biz.

Karışık Kaset.

Başa sarıyorum yine, sesini duyayım diye. Yorulmuşum öylece “başa sarayım” diye diye. Acıtıyor içimi bu belli, yine. Yapamıyorum sensiz öylece, geçmişi mi özlüyorum anıları mı, hadi bilsene? Karışık bir kaset tutturmuştun elime, öylece “al dinlesene” diye. Yapamıyorum işte! Dayanamıyorum bu saçmalığa öylece. Ne demek gitmek ve bana kaset bırakıp “ben sen de böyle var olayım” demek DESENE!

İyi geceler Deniz’im.