Sigarayı içime çekecek kadar bile ciğer kalmadı, üfleyerek kadar nefesim de. Git gide tükeniyorum galiba. Ölmek istesem bile yaya geçide geldiğim zaman kontrol ediyorum. Belki bir refleks belki bir alışkanlık. Bilmiyorum. Tek bildiğim dermanım kalmadı. Her zaman benimle olan biri var. Derdimi de acımı da ona yanıyorum. Ama sorun benim bu belli. İyi olana da üzülüyorum kötüye de.
Ne yapacağımı bilmez halde bir sokak lambasının altında ışığı beni aydınlatırken sigara içmekle yetiniyorum. Sanırım daha iyi bir şey bulana dek en iyi yaptığım şey bu.