Sırf yüzme biliyor diye insan okyanusun ortasında bırakılmaz...

"İçimin sesi de olmasa ölürdüm yalnızlıktan"

-Oğuz Atay

Çabaladığım her şeyin enkazında kaldım

Ben hiç dansa kaldırılmadım,

Hiç bir buket çiçek almadım,

Hiç minik sürprizlerle karşılaşmadım,

Hayatım hep hiçlerle geçti..

Gözleriniz bayım... Hayatımda gördüğüm en güzel manzara olabilir. Ben kendi nefret ettiğim suretimi bile sizin gözlerinizde görünce seviyorum. Baktığınız ,dokunduğunuz,sevdiğiniz her şeyi güzelleştiriyorsunuz. Rica etsem benide severmisiniz?...

bu fotoğraf bu his o kadar tanıdık o kadar ben ki… 12 yıllık okul hayatımın neredeyse 12’si de bu şekilde tek başıma geçti. Bir tane dostum dediğim kişi vardı o da açığa geçmişti. Yalnızdım zaten bir de tek başıma kalmıştım o gittiğinde. hep sınıftaki sevilmeyen kişi ben oldum. ne zaman bir etkinlik yapılsa hep yanımda konuşulur her şey ayarlanır ama bana bir görev verilmezdi, istenmeyen kişiydim ben. söylemiştim bir keresinde lisedeyken ben de katılmak istiyorum diye yüzüme karşı biz seni sevmiyoruz sen iğrenç birisin keşke gitsen burdan demişlerdi. sonra ben de kendi kabuğuma çekilmiştim. hep kenarda kalırdım, kimse konuşmazdı benimle. sanki bulaşıcı bir hastalığım varmış gibi davranırlardı. anlam veremezdim ben de niye böyle davrandıklarına - hala daha bir anlam veremedim orası ayrı - . bir gün sabah derse yetişemeyecektim bir 10 dakika falan geç kalacak gibiydim sınıf grubuna yazmıştım geliyorum otobüsteyim yok yazdırmayın olur mu diye, 8 dakika geç girdim derse yok yazdırmışlar. bir kişi de çıkıp dememiş hocam arkadaşımız da gelir şimdi diye. hatta inadına kadın sınıfa girince günaydın falan demeden hemen yoklamayı aldırmışlar. konunun yoklamayla bir ilgisi yok. sadece şunu merak ediyorum ben ben bu kadar sevilmeyecek bir insan mıydım da bu muameleyi hak ettim ? kötü bir insan olsam bile - ki hiç kimseye bir kötülük yapmadım bugüne kadar çünkü hakka girmekten korktum ben hep bir gün benden çıkmasa bile sevdiklerimden çıkar diye hep düşünerek konuştum- bu yaşadıklarımı hak ettiğimi düşünmüyorum ben. üzülüyor insan ister istemez. geçmiş gitmiş zaman ama böyle fotoğraflar videolar görünce hemen aklıma geliyor daha bir üzülüyorum ben. neyse işte öyle yani. yapmayın arkadaşlar çok üzücü. üzülüyoruz. çok kırıcı oluyor. sizin gülerek yaptığınız, söylediğiniz şeyler bizde büyük bir yara olarak kalıyor. siz unutuyorsunuz iki gün sonra ama biz yıllar boyunca ilk günkü gibi hatırlıyoruz. buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim 🙏🏻

İçinizden biri değilim, ama yükseklerde ama diplerde dışınızda bir yerlerdeyim.

Yeni öğrendim intihar edenlerin çoğu erkekmiş. Günde 17.000 den fazla erkek intihar etmeye kalkışıyormuş. Günümüzdeki erkekler bir çöl gibi susuzlar.

Anlayanı yok , dinleyeni yok , seveni yok , takdir edeni yok gitme diyeni yok, içten bir şekilde seni seviyorum diyeni bile yok üzülmemek zor bir durum...

Boşa yaşıyorum gerçekten..!

Çok yalnızım ama güvendeyim, sanırım

Yalnız olmak istemeyip otomatik savunma mekanizması gibi yalnızlığa çekmem kendimi ve o duvarı kimsenin yıkmaması ..

O düşüncelerin yan etkisi olan mide bulantısından da nefret ediyorum. Sabahın 5 i, duygularım yetmezmiş gibi bide bedenim başladı; uyuyamıyorum…

Biz hep böyle mi olucaz?

-Nasıl?

Fazla yakın ama çok uzak.

Yalnızım. Tam anlamıyla yalnızım. Ne eksik ne fazla. Hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim.

"Hepsini sayamam gerçi, utançlarım da var.

Ama geçecek hepsi, geçecek.

Şifalı gözlerin her şeyi iyi edecek.

Gözlerime bakmaktan korkma Anna.

Sen adımını attığın andan itibaren,

Hira dinginliğine dönüşecek ortalık..."

Tarık Tufan-Anna

Zamanmıydı seni bana getiren

Yoksa ben miydim gelmen için doğru zamanı bekleyen?

Peki sen şimdi giderken hengi an engel olacak sana?

Bana gelmeden önce geçirdiğin anılar mı,

Yoksa geçirmekten hep pişman olduğun benimle olan anılar mı?