Bazı şeyleri idrak etmek, yaşamadan veya tanık olmadan çok zor...

Ben hiç kimseyim... Başka bir tabirle karanlığa bakınca gördüğün o boşluğum.

Geçmişin yüküyle yaşıyor , gün sonu gelsin diye bekliyoruz . Geçmiş ağır , bugün pek umutsuz , gelecek belirsiz .

Beynimize çöreklenmiş ;

Geçmişin Öfkesi,

Geleceğin Endişesi...

Hiç mi bitip tükenmez ;

Şu gönüllerin Keşke'si...???

Sen de mi benim gibi yalnız hissediyorsun?

Gelecekteki eşim, yarın bir gün aile kurduğumuzda herkes birbirine sık sık sarılacak şimdiden söyliyim😂

2 ay tam iki ay geçmişti aldığı ilk resimin üzerinden. 7 fotoğraf vardı elinde nereden geldiği bilinmeyen. Kimin getirdiği kimin çektiği bilinmeyen. Parçaları birleştirmeye çalışıyordu her fotoğrafta. İlk gelen fotoğrafta gökyüzü vardı. İkinci gelen fotoğrafta bir çanta vardı, bir diğerinde bir parfüm şişesi, bir meyve suyu kutusu, bir kolye, ve yine gökyüzü son fotoğrafta ise çiçek resimleri. Bir birinden bağımsız fotoğraflardı hepsi. Ne getiren belliydi ne çeken kişi. Bu fotoğrafların tek ortak noktası vardı hepside paloroid fotoğraf makinesiyle çekilmişti. Son gelen fotoğrafın üzerinden 7 gün geçmişti. Ve bu 2 ayda sadece 1 iletişim kurabilmişti. O da iletişim sayılmazdı ya. Çiçek resimleri olan fotoğrafın altına bir yazı topluluğu hakimdi. “Ben birini mutlu etmek için cinayet işleyecek kalbe sahip değilim. Bir çiçek kesip verebilirdim iki günde solup giderdi, onun yerine ömür boyu saklaman için çektim bunu” diyordu bu toplulukta. 2 aydır tek düşündüğü bunları yollayan kişiydi. Bazen çantasında bazen evinin önünde bazen posta kutusunda buluyordu bu fotoğrafları. Belkide hiç tanımadığı biri yolluyordu bunları belkide nefesinden bile yakın olduğu biri. Her gün yeni bir fotoğraf gelecek mi umuduyla uyanıyor, her gün onu bulacak mı diye geziyordu etrafta. Yaşadıkları bir kitabın başı mıydı yoksa birinin ufak bir oyunu mu bilmiyordu ama pekte umurunda değildi. eskiz defterinde bir sayfa bile olsa bu ona ait bir yazının kaleminden dökülen mürekkeplerdi.

Mutlu olmanıza izin verin. Son zamanlarda ne kadar gönül yarası yaşadığını ve kalbinde ne kadar üzüntü barındırdığını biliyorum. Bazen her konuda yeterli olmadığını hissettiğin için değerini sorgulamak istediğini biliyorum. Ama bugün mutlu olmayı hak ettiğinizi bilmenizi istiyorum.

Kokuların, anıları oluyor. O kokuyu burnun birdaha aldığında bulunduğun ortamdan ayrılıp anılara ışınlanıyor insan.

Çözemiyorum bazı insanları. İyiler mi? Kötüler mi? Merhametliler mi? Acımasızlar mı? Bir gram sevgi ve şefkat var mı içlerinde¿?

Yara doluyum. Kanayan bir sürü yara ile doluyum.

" Geçmişin tozlu sayfalarında kaybolurken, geleceğe doğru yürüyoruz. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak ama umudumuz her zaman yanımızda olacak. "

"Geleceksen sonbaharda gel,

Yazın her yer çiçek zaten." 🍂🍃🍁

Yıkılmadım canlar🙋‍♂️✌️❤️🤍💙🕊️

Ben demiyorum ki, insan hiç karanlığa, umutsuzluğa düşmez.

Düşmez olur mu?

Ama insanlığın mayası aydınlık ve umuttur.

İnsanlığın mayasında güzel, aydınlık,

Pırıl pırıl, umut, gelecek türküleri söyleyen dünyaları kurmak var.

Yüreğim öyle söyledi..

Bu kötü günler geçecek.

Üç kere ses verdi, üç bin kere bağırdı,

Bu kötü günler geçecek..

Yaşar KEMAL

Sizi izlediğimde kalbim ısınıyor!!😊💙❤️

....Ve bana düşündürdüğü "birinin geçmişi, diğerinin geleceği" Öyle...