Bazı şeyleri idrak etmek, yaşamadan veya tanık olmadan çok zor...

Beni üzecek gücü sana verdiğim için, kendimden özür dilerim..

Babasız büyünülürmü hiç?

Büyüyemedik işte. Öyle yarım kaldık, öyle çocuk.

Geçmiş acıtıyorsa ne kadar geçmiş olabilir..?

Geçmişime baktığımda tek gördüğüm, kırgınlıklarım üzüntülerim ve yarı yolda bırakılıp kullanılmış bir ben. Yaşantılar insanı yorar bunu hep söylerim, ama yaşantılar insanı değiştirebilirde. Bazen seni hayata karşı daha güçlü hale getirir yıkılmaz hale gelirsin, bazen de farkında olmadan kendinden uzaklaşırsın huyların değişmeye başlar ve kendini tanıyamaz hale gelirsin. Geriye baktığımda çok ödün vermişim kendimden. Zor oldu evet, geçmişimden kurtulmak. Çok yaralı ayrıldım. Bilmediğim hiç tanımadığım birine dönüştüm, hayat böyle işte yaşantılar sayesinde güçlendirirken bi yanda da öldürüyor.

Şuan bir şey olmamış gibi yaşıyorum ama o gün içim yanmış tencerenin dibi gibi siyahtı.

Charlie Chaplin seyircilere bir şaka yapar ve herkes gülmeye başlar.

Charlie aynı şakayı bir daha yapar ve bu sefer bir kaç kişi güler.

Aynı şakayı bir kez daha yapar ve bu sefer kimse gülmez.

Sonra bu harika sözleri söyler:

"Aynı şakaya defalarca gülemiyorsunuz, ozaman neden aynı şey için tekrar tekrar ağlıyorsunuz?"

Hayatın keyfini çıkarın..

Onu bile beceremedim ve sana bulaştım. O kadar bulaştım ki asla geri dönme şansım olmadı. Seninle birlikte bende beni terk etmek zorunda kaldım..

Çözemiyorum bazı insanları. İyiler mi? Kötüler mi? Merhametliler mi? Acımasızlar mı? Bir gram sevgi ve şefkat var mı içlerinde¿?

Birisine karşı öfke ya da kızgınlık kadar yoran bir şey yok insanı. Sanki üzerinde kilolarca yük taşıyormuşsun gibi. Kalbin ağırlaşıyor kaldıramıyorsun artık o yükü ve altında ezilmeye başlıyorsun. Bir süre sonra da hangi yükün altında ezildiğini bile göremiyorsun.

Ama en ağırı ne kızgınlık ne de başka bir şey, sadece ve sadece kırgınlık. Kızgınlık, öfke, nefret hepsi geçiyor zamanla ama kırgınlık kalıyor kalbinin bir köşesinde. Affettiğini sanıyorsun sen ama içindeki sen affetmiyor ve saklıyor hep o kırgınlığı. Bi köşede kalıyor ve en zamansız anda çıkıveriyor karşına, tam düzelttim her şey yoluna girdi dediğinde en derinlere gömdüğün o mezardan dirilip karşına dikiliyor. Sonra bir de bakıyorsun ki hiç ölmemiş o duygu. Sen sadece baskılamışsın ya da başka yöne bakmayı tercih etmişsin. O sadece anı kollamış. "Ben varım, gitmedim." demek için senin ona bir bakış atmanı beklemiş. En ufak geriye dönüşünde de sana kollarını sarmış ve seni yeniden o zamanlara çekmiş. Sen yine o kurtulduğunu sandığın bataklıkta çaresizce çırpınmaya başlamışsın ama seni yine gören, görse bile kurtarabilen olmamış...

Sabahları eskisi kadar erken kalkamıyorum.

Belkide siz olmadan bir sabaha uyanmak zor geldiği içindir.

Geceleri düşünmekten uyuyamıyorum.

Yokluğunuzun farkındalığı en çok o vakitlerde tesir ediyor.

Sizi hir kenarı bırakıp da kendime hak ettiğim değeri veremiyorum.

Ruhum sizinle aydınlığı hayal etmişken , yokluğunuz karanlıkta bıraktı şimdi beni.

Bazen anlamsız geliyor gidisiniz.

Kendimi suçluyorum çoğu zaman.

Sonra bir bakıyorum son sevilirim belki umudumu sizde yitirmişim.

Sizde ne bulduğumu inanın bende bilmiyorum.

Bazen yalnızca bunu düşünerek saatlerimi harcıyorum.

Ziyadesiyle yorgunum artık.

Beynimin içinde bitmek bilmeyen savaşın sonucu ne olur tahmin edemiyorum.

Tek bildiğim kendime engel olamıyorum.

Sizi çok özlüyorum.

Kırılmış bir kadın

Mazi daima mevcuttur. Kendimiz olarak yaşayabilmek için, onunla her an hesaplaşmaya ve anlaşmaya mecburuz

Ayrıldıktan sonra seninle hiç oturup konuşmamıştık seninle sadece mazide kalan güzel günleri konuşmak istemiştim. Belki biraz dertleşmek belki de içimde sana önceden söyleyemediğim şeyleri paylaşmak... Ama sen ne yaptın benim mahvolacağımı bile bile gözlerime bakarak, ayrıldığın sevgilini hâlâ çok sevdiğini, onu unutamadığını söyledin. O an içimde bir şeyler kırıldı ki dünyam başıma yıkıldı sandım. Benim de bir kalbim var, ben de inciniyorum. Seninle geçen zamanları, anılarımızı düşününce, neden beni bu kadar önemsemiyordun ? Biz ayrılırken neden bu kadar umursamazdın? Onu yokluğunda bile üzmek istemiyorsun, ama beni neden bu kadar incittin? Hiç mi sevmedin beni, hiç mi değer vermedin ?. Yaşadıklarımızın hepsi bu kadar mı anlamsızdı senin için? Yoksa ben mi göremedim gerçekleri? Beni hiç mi düşünmedin? Her hatırladığımda içim biraz daha acıyor, her seferinde biraz daha kırılıyorum. İçimdeki sızı, seni her hatırladığımda büyüyor. Ne kadar çabalasam da, senin gözünde bir anıdan öteye geçemediğimi fark etmek, kalbimdeki yarayı daha da derinleştiriyor. Bu kadar mı önemsizdim senin için? Bu kadar mı değersizdi yaşadıklarımız? Her geçen gün, biraz daha kırılıyor, biraz daha uzaklaşıyorum senden ve senden nefret etmeme neden oluyorsun .Belki de seninle geçen zamanları bu kadar anlamlı kılan bendim. Her hatırlayışımda biraz daha kırılan kalbimle, seni ve yaşadıklarımızı anımsıyorum. Bu duyguların ağırlığı altında ezilmektense, artık geçmişin bir parçası olarak kalmayı öğrenmeliyim. Belki de senin için bir anıdan ibaretim, ama kendi hikayemde önemli bir yere sahibim. seni de unutacağım ve sen o zaman pişmanlıkla dolacaksın. işte o zaman, geri dönüş mümkün olmayacak ve sen de yaşadığım acıları tüm çıplaklığıyla hissedeceksin. Yaşadıklarımın aynısını yeniden yaşayacak, benim izlediğim yolu adımlayacak ve belki de içinde kaybolacaksın. Geçmişin acı gerçeğiyle yüzleştiğinde, beni geri getirmenin imkansızlığını kabul edeceksin."

Bazen yarın asla gelmez ve dünün hatıralarıyla baş başa kalır insan.

Bir cinayet işlendi. Cesedin üzerinden birçok parmak izi çıktı. Katilleri , ölmeden son dakikasına kadar tanıdığı herkesti. Tek bir kişi haricinde kimse bilmiyordu katilleri. Kendisi. Aslında işlenen bu cinayetin yeri ve zamanı yoktu.Bu cesed bir ruhtu, bu ceset bir gencin geçmişiydi.

Ve papatya artık kendi matemini tutmak zorundaydı.